woensdag 24 juni 2009

Hoofdstuk 2 : Ondergronds (deel 1)

De geur van mango dringt mijn neusgaten binnen gecombineerd met iets zwakkere vleugjes appel. Mijn ogen openen voorzichtig. Mijn kamer die normaal gezien altijd volledig verduisterd is, baadt in zonlicht, zo fel dat ik even nodig heb voor ik mijn ogen helemaal open krijg zonder dat het pijn doet. Wanneer mijn blik zich focust kijk ik recht in de kastanjebruine ogen van Michael, die mij rustig liggen aan te staren. "Dag mooie jongen," fluistert hij me toe, "welkom in de wakkere wereld."

Een glimlach verschijnt op mijn lippen maar ik antwoord niet. Ik kijk gewoon heel diep terug in zijn ogen, zoals ik meestal doe. Het gebeurt wel meer wanneer Michael blijft overnachten dat hij me de dag daarop op deze manier wakker maakt. Het is ondertussen een vast ritueel geworden bijna. Ik heb het hem nog nooit gezegd hoe goed ik mij voel als hij me zo wakker maakt, maar dat hoeft ook niet. Als beste vrienden voel je sommige dingen aan.

Ik probeer te vragen hoe laat het is, wat resulteert in een zwaar maar onverstaanbaar gebrom dat uit mijn mond komt. Michael grinnikt en blijft kijken. Ik zucht en rol met mijn ogen, mijn stem daalt altijd enkele registers als ik een zware nacht achter de rug heb. Deze morgen valt het nog mee aangezien ik gisteren niet erg veel alcohol heb gedronken. Ik wijs met mijn vinger naar mijn pols. "Het is half twee…"

Ik kreun en rek me traag uit en kruip dan tegen Michael en leg mijn oor tegen zijn borstkas. Zijn armen slagen automatisch om me heen. "Manon?" brom ik vragend tegen zijn borst, hoewel ik het antwoord al kan raden. "Naar de les uiteraard." Zijn stem lijkt nu van heel diep te komen via het ene oor dat tegen zijn borst drukt. Ik hoor zijn maag knorren en zijn hart kloppen. Ik hou ervan om naar zo'n dingen te luisteren.

Het is even stil terwijl ik luister naar het kloppen van Michael's hart en zijn ontspannen ademhaling. Michael's aandacht dwaalt af naar het nachtkastje naast mijn bed, waar het kleine leren zakje opstaat, dat ik bij Joran nog bijna kwijt was gespeeld. De gekleurde steentjes glinsteren in het ochtendlicht. "Verzamel je die dingen nog steeds?" vraagt hij me geamuseerd. Ik brom iets als antwoord. Hij weet goed genoeg dat ik ze verzamel en dat ik er altijd een paar bij me heb. Wat ik met de steentjes kan doen echter heb ik hem nog nooit verteld. Ergens heb ik een ongelooflijke angst opgebouwd dat de dag dat ik ooit vertel wat ik kan, en ze me nadien vragen om het te bewijzen, het niet zal werken.

"Ze zijn wel mooi," zegt hij terwijl hij er een paar op zijn handpalm legt om ze beter te bekijken." Ik onderdruk het verlangen om mijn magie te gebruiken en hem te laten zien waartoe ze dienen. Ik wacht al heel lang op het goede moment om hem dat te vertellen en ook nu is het niet de juiste voel ik. Terwijl Michael met de steentjes speelt, krijg ik de tijd om volledig wakker te worden, waardoor mijn stem terug iets normaler gaat klinken. Wanneer hij er genoeg van heeft en hij ze terug in het zakje gestoken heeft, kruipen mijn handen traag naar zijn zijden, naar de plekken waar ik van weet dat hij er gevoelig is tegen kietelen.

Mijn vingers spannen zich één keer samen en een kreet ontsnapt zijn lippen. "Eikel!" hijgt hij me toe en geeft me een tik tegen mijn hoofd, "Waar was dat goed voor?" Een retorische vraag. "Je ruikt lekker," mompel ik tegen zijn borst, "weer liggen experimenteren met mijn badschuim-collectie ja?" Hij haalt zijn schouders op. "Ik moest iets doen terwijl jij je roes lag uit te slapen."

Voorzichtig maakt hij zich los uit de omhelzing en staat terug recht. "Ik heb iets van eten klaargemaakt, je hebt tien minuten om je te douchen." Ik brom koppig en draai me terug in mijn lakens. Hij buigt over me heen en fluistert in mijn oor: "Je kan beter voortmaken, ik verwacht dat de knappe kerels die de raam komen vervangen alle momenten hier kunnen arriveren." Mijn ogen gaan terug open en Michael lacht. "Ik dacht wel dat dàt je aandacht te pakken ging krijgen." En dan loopt hij de kamer uit, maar niet voordat hij eerst het donsdeken helemaal van me afgetrokken heeft. Ik gooi hem een kussen achterna en strompel dan naar de badkamer.

Geen opmerkingen: