dinsdag 2 juni 2009

Hoofdstuk 1 : Dag van een Student (deel 3)

Het grollen van mijn maag maakt me weer wakker. Ik besef dat ik nog altijd niets gegeten heb vandaag en besluit van daar snel verandering in te brengen. Mijn oog valt op de groene cijfers van mijn digitale wekkerradio. Half acht. Damn, ik heb langer geslapen dan ik dacht. Niet abnormaal na de gebeurtenissen van deze nacht en deze voormiddag.

Ik zet me voorzichtig recht om te voorkomen dat alles zwart wordt voor mijn ogen. Ik voel me nog steeds een beetje suf, maar eens ik goed en wel recht sta en wat heb rondgelopen kan ik dat gevoel vrij snel van me afschudden. Terwijl ik de microgolf oven een heerlijk bakje macaroni laat opwarmen, neem ik een snelle douche om ervoor te zorgen dat het gevoel ook wegblijft.

Na de douche is mijn eerste halte opnieuw de keuken. Mijn maag knort weer luidruchtig. Het doet bijna pijn. Met het dampende bakje pasta en wat brood op een plateau, wandel ik terug naar de woonkamer waar ik me watertandend in de zetel zet. Op de televisie is er een extra nieuwsuitzending over de aardbeving. Ik zet het volume luider en mijn maag knort tevreden wanneer ik een grote lepel macaroni naar binnen werk.

Het nieuwsbulletin gaat non-stop door. Het hele land is getroffen door de aardbeving.
Het episch centrum lag in Brugge en had daar een kracht gehaald van net geen 5 op de schaal van Richter. Wetenschappers zaten met de handen in het haar over de oorzaak van de aardbeving. Het Belgen landje staat niet bekend voor zijn aardbevingen, laat staan zulke krachtige. Er was dan ook aanzienlijk wat schade veroorzaakt door de beving. Enkele gebouwen hadden het begeven en er waren verschillende ongevallen gebeurt. Het verkeer was een chaos.

Het gaat maar verder, wanneer plots de telefoon gaat. Een meevaller, ze kunnen mijn glasraam morgen al komen herstellen. Ik wil mijn aandacht terug op de maaltijd en het nieuws richten wanneer de telefoon weer gaat. Ik zucht en mijn maag knort zijn protest als ik de dampende lepel macaroni terug neerleg.

'Met Lander'
'Lander, Alex hier.' Mijn gezicht klaart op bij het horen van zijn stem.
'Nonkel Alex! Alles goed met je?'
'Geweldig! Een beetje door elkaar geklutst, maar ik heb me laten vertellen dat dat kan gebeuren met een aardbeving van die grootte.'
Ik grijns. 'Ja, dat heb ik ook ondervonden. Maar op een gebroken raam is alles hier ok.'
'Gelukkig... Zeg over die aardbeving gesproken. Ik heb nieuws voor je.'

Een nieuwsgierige prikkeling ontwaakt in mijn buik. Als Alex zo'n uitspraken doet mag je je meestal aan geweldige avonturen verwachten. Hij is niet echt mijn nonkel. Hij was een vriend van mijn ouders. Hij nam me toen ik klein was vaak mee op vakantie. Alex heeft iets weg van een moderne Indiana Jones. Hij heeft een absolute fascinatie voor archeologie, en is van beroep detective. Best een beroemde detective zelfs.

Ik kon de nieuwsgierigheid niet uit mijn stem houden. 'Vertel!'
Ik hoor hem zijn keel schrapen. Dat is één van zijn typische trekjes als hij wat dramatisch effect wil geven aan wat hij zegt. 'Ik denk dat je straks akkoord zal gaan dat die aardbeving één van de beste dingen is die de laatste jaren heeft plaatsgevonden.'

Ik denk terug aan de mysterieuze aanval van deze middag en ga niet akkoord. Misschien moet ik het hem zeggen, maar niet nu, de timing voelt verkeerd.
'Hoe bedoel je?'
Ik kan de voldoening op zijn gezicht bijna zien wanneer hij antwoordt: 'Dat zal je wel zien... Wat doe je overmorgen?'

Het gesprek gaat nog een tijdje verder, maar meer dan wat teasers krijg ik niet uit hem los. Hij heeft me wel enorm nieuwsgierig weten maken en we eindigen met af te spreken in Brugge. De avonturier in mij loopt al allerlei mogelijke opties af. De macaroni is koud ondertussen, maar ik merk het niet en eet het laatste restje vlug op voor ik mij klaarmaak voor de avond.

Geen opmerkingen: