dinsdag 2 juni 2009

Hoofdstuk 1 : Dag van een Student (deel 1)

Mijn gsm rinkelt geluidloos. Het trillende gevoel tegen mijn been doet mijn ogen terug open schieten en zet me met beide voeten terug stevig in de les. Nu ja, 'stevig'. Het is half elf en dat is de tweede keer vandaag dat mijn gsm mij bijna een hartaanval bezorgt. Je zou bijna gaan denken dat ik een slecht geweten heb. Ik kijk op mijn horloge en zie dat we nog dertig lange minuten te gaan hebben voor dit - ongetwijfeld boeiende - lesuur afloopt.

Ik rek me uit en geeuw luidruchtig. 'Vermoeidheid versus koffie; één - nul,' denk ik en rol met mijn ogen terwijl ik mijn gsm neem om het ontvangen bericht te bekijken. Ik kon al raden van wie het afkomstig was en ik kreeg gelijk ook. Joran was blijkbaar ontwaakt uit zijn diepe slaap. Ik was stiekem jaloers op hem, ik had me al beklaagd dat ik deze morgen toch had besloten om naar de les te gaan.

Zijn bericht bevat de gewoonlijke bullshit waar velen zich verplicht toe voelen die te sturen na het spenderen van een nacht samen. Ik doe er niet aan mee, we weten allemaal goed genoeg dat er niets van waar is. Ik steek mijn gsm dan ook terug weg zonder het bericht te beantwoorden. Al bij al ben ik best tevreden van hoe de zaken zijn uitgedraaid, hoewel ik misschien toch een beetje spijt heb van mijn impuls om magie te gebruiken. Ik schud het gevoel echter van me af, het is niet dat dit de eerste keer was dat ik zo een stunt had geleverd. Met lichte trots dacht ik terug aan wat een mooi staaltje magie die roos was geweest. Moest hij ooit lastige vragen beginnen stellen dan praatte ik er mij wel uit.

'Zo, is hij eindelijk wakker?'
De stem van Manon doet me stoppen met mijmeren. Ze zit links van me en is één van de twee beste vrienden die ik heb in mijn leven. Zoals gewoonlijk is ze volop bezig met het nemen van notities bij de les. Meisjes lijken daar een aangeboren gave voor te hebben gekregen in tegenstelling tot jongens, die meer denken in de lijn van : laat hen maar schrijven, dan kopiëren wij het wel enkele weken voor de examens starten. Ondanks haar heen en weer flitsende pen, kijkt ze toch vlug even op van haar blad om me een geamuseerde blik te geven bij haar vraag.

'Blijkbaar,' antwoord ik schouderophalend. En met een stem die druipt van gemaakt enthousiasme voeg ik er dan aan toe, 'en hij wil me terug zien. Zo snel mogelijk zelfs.' Dat laatste laat ik een beetje trots klinken. Haar wenkbrauw schiet de hoogte in. 'Echt? Ik vraag me af waarom...' antwoord ze droogjes. Ik por haar plagerig in haar zij en steek mijn tong uit. Ze trekt grinnikend weg en richt dan haar aandacht weer op de les.

Mijn aandacht daarentegen keert zich naar mijn rechterkant. Daar zit toevallig die tweede beste vriend waar ik daarstraks over sprak. Zijn naam is Michael en als je hem nu zou zien zitten, zou je ervan uitgaan dat hij heel braaf aan het opletten is. Zijn hand ligt ontspannen op mijn rechterbovenbeen, vlak boven mijn knie. Iets wat hij wel vaker doet tijdens de les. Toen hij ermee begon was het vooral om van mijn reactie te genieten. De binnenkant van mijn benen was vroeger nogal aan de gevoelige kant. Ondertussen ben ik het echter zo gewoon, dat ik me soms ongemakkelijk voel als zijn hand daar niet ligt.

'Terug wakker?' vraagt hij me als hij merkt dat ik naar hem kijk.
'Bij benadering,' antwoord ik terwijl ik een tweede keer een enorme geeuw probeer te onderdrukken.
'Gelukkig,' zegt hij en slaagt een zucht van opluchting, waarop ik hem vragend aankijk.
'Hoezo?'
'Je snurkt, Lander,' zegt hij me liefjes, 'nog vijf minuten langer en zelfs de professor had gemerkt dat je aan het slapen was.'
'Ha... Ha... wat zijn we weer leuk vandaag.'
'Ik weet het,' zegt hij schaamteloos, 'maar het wordt nog leuker, kijk maar.'

Het hand dat op mijn been ligt begint zich langzaam maar zeker naar beneden toe te bewegen. Waar mij dat vroeger ronduit gek maakte, bleef ik er nu onbewogen bij, of toch bijna. Het was Michael echter al lang niet meer te doen om mijn reacties. Hij had een veel betere reden gevonden. Ik verberg mijn glimlach en zucht. 'Denk je niet dat dit een beetje kinderachtig is?' vraag ik hem, zonder hem aan te kijken.
'Misschien wel ja, maar geef toe dat zijn reacties het meer dan de moeite waard maken.'

Met 'zijn reacties' spreken we over Damon. Damon is best een mooie jongen en zit ongeveer de helft van onze lessen met ons samen. Michael heeft er van de eerste dag een enorme crush op, maar dat zal je hem niet snel horen toegeven. Het duurde niet lang voor we ontdekten dat Damon nogal eenvoudig te choqueren is en daarbij enorm rood kan uitslagen. Ik had via via al vernomen dat hij homo was, maar nog niet echt uit de kast was gekomen. Die informatie had ik echter nog niet aan Michael meegedeeld. Ik had dan ook een vermoeden dat Damon eerder zo reageerde uit jaloezie dan om andere redenen.

Na hem een tijdje mee op stang te hebben gejaagd, had ik er mijn plezier wel mee gehad. Michael bleef er echter enorm geamuseerd door, dus liet ik hem begaan en deed passief mee met het spelletje. Uit gewoonte, werp ik toch even een blik over mijn schouder en kan niet anders dan toch weer een glimlach onderdrukken als ik het kreeftenrode hoofd van Damon furieus voor zich uit zie staren. Zijn ogen flitsen af en toe naar Michael's hand op mijn been. Wanneer hij merkt dat ik naar hem kijk, schieten zijn ogen onmiddellijk weg en wordt hij zo mogelijk nog roder.

Michael heeft gelijk, die jongen zijn reacties zijn de moeite waard. 'Je zou toch denken dat dit hem na al die keren niet meer van de wijs zou mogen brengen, vind je niet?' vraag ik Michael.
'Ik vind het best handig, zolang hij hier op blijft reageren, hoef ik tenminste niets nieuws te bedenken.'
Ik grinnik. 'Good point.'

Ik kijk nog eens over mijn schouder en richt me dan tot Michael met een indringende blik. 'En wanneer ga je hem nu eindelijk eens uitvragen? Op deze manier ga je er nergens mee komen hoor.' Ik kijk veelzeggend naar zijn hand dat ondertussen bijna in mijn lies ligt. Hij trekt zijn hand snel weg en nu is het hij die bloost.
'Waarom vraag je hem vanavond niet mee naar dat feestje waar we naartoe gaan.' Hij probeert een antwoord te sputteren maar slaagt er niet in.

Manon stoot me in mijn zij. 'Plaag hem niet zo, Lander. Je weet hoe verlegen hij is op dat vlak.'
Michael wil er verder op inpikken, maar krijgt de kans niet meer. De professor heeft net het einde van de les aangekondigd en rondom ons komt plotseling alles terug tot leven. Boeken en cursussen verdwijnen in een oogopslag en al gauw is iedereen de aula uit voor een kwartier welverdiende pauze. Ik ben echter niet van plan om nog terug te gaan.

Vanavond is er weer een feestje en als ik daar enigszins een beetje deftig wil uitzien, kan ik beter nog een paar uurtjes terug mijn bed in kruipen. Ik neem afscheid van Michael en Manon. Even lijkt het alsof Michael mijn voorbeeld wil volgen, maar op aandringen van Manon besluit hij uiteindelijk toch te blijven.

Het is niet ver van de campus tot mijn appartement. Een wandeling die je zowel via de drukkere en bekendere plekken van het Antwerpse stadscentrum kan maken als via de talrijke kleinere achtersteegjes. Om alle vormen van drukte te vermijden besluit ik de achtersteegjes te nemen.
Zoals altijd zijn ze bijna volledig verlaten en zorgen ze ook voor de nodige afkoeling. Iets wat de laatste dagen meer dan welkom is. Het is nu het einde van oktober en het najaar is uitzonderlijk zacht. Een understatement als je het mij vraagt.

Ook vandaag weer is de temperatuur tot boven de vijfentwintig graden gestegen. Ik ben dan ook blij wanneer ik de voordeur van het appartementsgebouw achter me sluit en de koele lucht van de halgang inadem. Het is tien over elf ondertussen. Ik controleer nog even de brievenbus, zonder resultaat, voor ik de lift instap en mij naar het vierde begeef. Wanneer ik mijn appartement binnenstap krijg ik nog net de tijd om mijn rugzak op de grond te gooien en mijn deur te sluiten voordat het onmogelijke gebeurt.

Geen opmerkingen: