woensdag 8 juli 2009

Hoofdstuk 2 : Ondergronds (deel 3)

Alex Ghlass kan je maar op één manier onder woorden brengen en dat is 'cool'. 'Nonkel' Alex, zoals ik hem over de jaren ben gaan noemen, is vijfenveertig jaar oud, maar die leeftijd zou je hem helemaal niet aangeven. Hij is in alle opzichten een moderne Indiana Jones. Hij draagt echter geen hoed. Zijn lange zwarte haar zit ook vandaag weer strak samengebonden in een paardenstaart. Zijn kleren zijn, zoals gewoonlijk, gericht op comfort en daaronder mag je verstaan; een oude jeansbroek die uitgerafeld is aan de pijpen met meerdere gaten in, een aansluitende witte t-shirt met daarover een zwarte leren motorvest en aan zijn voeten een stevig paar timberlands. Ik heb altijd gevonden dat hij zich zeer Amerikaans kleedde, en Michael gaat met mij akkoord. Hijzelf zal dat echter bij hoog en laag ontkennen, aangezien zijn familiale roots in Engeland liggen.

Terwijl hij op ons afkomt, zie ik al dat hij in één van zijn beste buien verkeerd. Zijn ogen stralen een jongensachtig enthousiasme uit en een al even ondeugende lach speelt op zijn lippen. 'Lander, jongen! Fijn jou nog eens te zien.' Zijn armen sluiten mij in een stevige knuffel en niet veel later krijgt ook Michael er eentje, waarna hij zich met een streng gezicht tot mij keert. 'Het is weer veel te lang geleden dat wij mekaar nog gezien hebben, makker en dat geldt voor jou ook,' voegt hij eraan toe, terwijl hij Michael aanwijst. 'Of zijn jullie je zin voor avontuur kwijtgespeeld misschien?' Hij kijkt verbaast rond alsof hij iets kwijt is en voordat we ook maar iets kunnen antwoorden op zijn laatste woorden, begint hij opnieuw. 'Waar is Manon? Je gaat me toch niet zeggen dat ze er niet bij is. Die gaat een van de beste momenten uit haar leven mislopen!'

'Manon kon er niet bijzijn, zij had al andere plannen,' weet ik te zeggen wanneer ik hem eindelijk kan onderbreken, 'ze heeft wel gezegd dat ze het heel jammer vond en ze beloofd het goed te maken.' Een beetje uit zijn lood geslagen door de plotse onderbreking kijkt hij me even scherp aan voor hij zijn schouders ophaalt en zegt, 'Ook goed, zeg haar maar dat ik haar belofte niet vergeet.' Hij leidt ons naar de ingang van het hotel en ik wissel een blik met Michael. We moeten beiden glimlachen. Alex is nog geen haar veranderd. De woordenstroom, de vreemde reacties, het jeugdige enthousiasme. Veel mensen onderschatten hem en dat is één van zijn ijzeren troeven die hem tot een geweldig detective hebben omgevormd. Onder dat alles schuilt echter een vlijmscherpe geest die alles hoort en ziet en dat voor je het weet tegen je kan gebruiken.

Wanneer we het hotel binnen stappen, draait Alex zich met een ondeugende glimlach naar ons om. 'Zo dadelijk gaan jullie professor Howell ontmoeten. Hij is de archeoloog die aan het hoofd van het opgravingteam staat dat hier aan het werk is. Hij is een oude vriend van mij en was zo vriendelijk van mij in te lichten over de vondst die hier vandaag gedaan is. Jullie gaan hem wel weten te appreciëren, denk ik. Hij is even stoffig als de fossielen die hij opgraaft, let maar eens op.' En effectief, een kreet van herkenning klinkt door de grote hal van het hotel enkele seconden nadat we de draaideuren door zijn. 'Ah Alex, daar ben je weer. Is je gezelschap goed toegekomen?'

Wanneer hij zich bij ons voegt groet Alex hem door hem een kameraadschappelijke klap op de rug te geven. Een wolk stof vliegt op van het beige hemd dat de professor draagt en de blik die Alex met ons kruist maakt dat we moeite moeten doen om onze lach te verbergen. 'Professor Howell, mag ik twee van mijn beste maatjes voorstellen. Dit zijn Lander en Michael.' De introducties worden gemaakt en de sfeer is al gauw gemoedelijk. De professor is een zeer vriendelijke man en laat al gauw merken dat hij ook gevoel voor humor heeft. Verder typeert hij alles wat je maar kan verwachten van een professor archeologie.

Hij is een kleine, niet al te magere man en de donkergrijze haren op zijn ietwat kalende hoofd steken piekerig alle kanten uit. Zijn kleren zijn een slordig ogend geheel, waarschijnlijk net als Alex gekozen op comfort, maar met veel minder smaak. In zwaar contrast met de rest van zijn voorkomen siert een perfect getrimde snor zijn gezicht. Duidelijk de trots van de man. Het duurt niet lang of hij gaat ons voor naar de plaats waar de spectaculaire vondst zicht heeft voorgedaan.

Geen opmerkingen: